پنهان میشوی پشتِ لبخندی که هم من میدانم هم خودت

دروغیست که تنها دامنِ مرا میگیرد

که درد می گیرد وقتی لبانت را باید آنطوری نشان بدهی که نیستند

باید دندان هایت را نشان آدم هایی بدهی که

تمام تلاششان را میکنند که پرانتز لبانت بسته شوند

میخندی تا فراموش کنی که فراموش شده ای

زیبایِ من تو از فراموش شدن بینِ این همه آدم

میترسی که گوشه زندگیه کسی باشی که در مرکزه زندگیه دیگریست

خسته ای... از بودنی که به چشم

نمی آید انگار امشب برای لحظه ای دیدنِ تو

یا حتی شنیدنِ صدایی که حتی میترسد بگوید دوستش دارد

به گمانم باید یک فنجان چای بریزی

امشب کسِ دیگری فنجانِ چایِ او را درونِ ظرف شویی، میشوید.........

 

 

امشب

ساعت را به وقت ابدیّت کوک کن

و ته مانده های زندگی را سر بکش

بیداری

پایان خوشی ندارد

و هق هق های تنهایی ات دیگر

چشمان هیچ زنی را تر نمی کند

باور کن

زخم های چندساله

برای مثل اول شدن پیرند

و دستی که هر روز نمک پاشت می کند

حلقه ی طلایی اش را سال هاست گم کرده

من 
این شعر را بارها خوانده ام

و هر بار

یکی از واژه هایش کم شد

مثل تو

که سال ها بازیگر نقشی بودی

که بهترین دیالوگش را

درست وقت افتادن پرده ها می خواند

باید بروم

و زندگی ات را

از گوشه و کنار خیابان های این شهر

جارو کنم.

 

 

 

جمعه که مي رسد شال و کلاه مي کني

کوک مي شوي روي کفش ها

رو مي زني به خيابان ها

تبعيد خاطرات مي شوي

دست مي بري در انتهاي قصه

تا خودت را تبرئه کني از تنهايي.

 

نظرات شما عزیزان: